یکی از موضوعاتی که در همایش جنایت علیه بشریت بررسی شد پیرامون نسلکشی مردم بومی کانادا قرار دارد. همانطور که میدانید مردم بومی کانادا صاحب اصلی این سرزمین هستند و از زمان ایجاد بشریت در این سرزمین زندگی میکردند. در زمان آمدن سفید پوستان و تصرف سرزمینهای آنان بسیاری از این مردم به صورت بیگناه کشته شدند وحتی بعد از تصرف کامل کانادا نیز این مردم درگیر نژاد پرستیهای سفید پوستان شدند و تعداد زیادی از کودکان و دختران بومی این کشور در مدارس و کلیساها کشته شدند و در همین مکانها دفن گردیدند که بعد از سالها هم اکنون اجساد آنها در کشوری که ادعای حقوق بشر دارد کشف شده است.
مدارس شبانهروزی بومیان کانادا شبکهای از مدارس برای مردم بومی کانادا بود که توسط دپارتمان امور سرخپوستان دولت کانادا بودجه آن تأمین و توسط کلیساهای مسیحی کانادا اداره میشد. این مدارس برای آشنا کردن کودکان بومی با فرهنگ غالب کانادایی و دور ساختن آنها از فرهنگ و زبان بومی قبیلههایشان طراحی شده بود. این مدارس حدود صد سال از ۱۸۸۰ مشغول به کار بودند و حدود ۳۰ درصد از کودکان بومی (۱۵۰ هزار کودک) در کل کانادا در آنها تحصیل کردند. این مدارس زندگی افراد بومی را به طرز منفی تحت تأثیر قرار داد، جوامع آنها را مختل کرد و در دراز مدت مشکلات اساسی برای بومیان کانادا ایجاد کرد.
در ماه مه و ژوئن ۲۰۲۱، بقایای صدها نفر از بومیان، از جمله صدها کودک، در نزدیکی محل سابق چهار مدرسه شبانهروزی بومیان کانادایی در استانهای مانیتوبا، بریتیش کلمبیا و ساسکاشوان کشف شد. گورهای بینشان کشف شده در سه مورد از این مدارس بقایای تقریباً ۱۰۰۰ نفر بینام و نشان و غالباً کودک را در خود جای داده بود. این کودکان به خاطر افراط گرایی مسئولان مدارس و کلیساهای کانادا در مسئله نژادپرستی کشته شدند.
خانم ماریون آر. بولر یکی از سخنرانان دعوت شده به همایش جنایت علیه بشریت از کشور کانادا هستند که در این مورد سخنرانی کردند و پرده از رازهایی هولناک برداشتند. در ابتدا سخنرانی برای معرفی، خانم بولر خود را قاضی بومیان بریتیش کلمبیا کانادا وکمیسر ارشد تحقیقات ملی در مورد زنان و دختران بومی مفقود و به قتل رسیده معرفی کردند.
وی عنوان میکند به مدت 22 سال در بریتیش کلمبیا قاضی بودم و این باعث شد کمیسر تحقیقات ملی در مورد زنان و دختران بومی مفقود و کشته شده بشوم و همچنین خود را عضوی از تمدن اولیه سرخپوستان ساسکاشوان بدانم.
وی با اشاره به روز چهارم اکتبر روز ملی زنان و درگذشتگان بومی کانادا از اهتمام همایش به موضوع بومیان کانادا تشکر نمود و عنوان کرد کانادا آن کشوری نیست که به ما معرفی شده و ما آن را به عنوان کشور حامی حقوق بشر میشناسیم این کشور متاسفانه درگیر نژادپرستی بوده و هم اکنون نیز از آن رنج میبرد. این کشور حقوق بشر و حقوق بومیان را رعایت نکرده و به خاطر نژادپرستی تعداد زیادی از زنان و کودکان بومی کشته شدند که تنها 2400 پرونده در این خصوص از طرف خانوادههای آنها ایجاد شده که همگی به کشته شدن و مفقود شدن کودکان و عضوی از خانواده خود اشاره دارد.
وی به شرح معنای نسل کشی صورت گرفته که فراتر از کشتار جمعی است و شامل اقداماتی برای جلوگیری از تولد و انتقال کودکان از گروهی به گروه دیگر و همچنین عقیم سازی اجباری بومیان و فروبردن خانوادههای بومی در فقر و فقدان آموزش و … هست پرداخت. خانواده ها در کانادا از هم جدا شدند و فرزندان به مدارس شبانه روزی رفتند تا از زاد و ولد آنها جلوگیری شود و فرهنگ بومیان به نسل بعدی انتقال پیدا نکند. در واقع آنها میخواستند بدین شکل کل بومیان را از بین ببرند و به نوعی نسل کشی در این نژاد پدید آورند.
مدارس شبانهروزی دانشآموزان بومی را در انزوا و به دور از خانوادههایشان قرار میداد. حتی خواهر و برادرها از یکدیگر جدا میشدند و در یک مدرسه قرار نداشتند. با ورود به مدارس دانشآموزان از نظر ظاهری نیز تغییر میکردند. موهای آنها کوتاه میشد و به جای لباسهای محلی خود باید یونیفرم مدرسه را میپوشیدند. در بسیاری از موارد نام آنها که نامهای بومی بود نیز تغییر میکرد و به آنها نامهای مسیحی/اروپایی داده میشد. مبلغان مسیحی زمان زیادی را صرف آموزش مسیحیت به دانشآموزان میکردند و به پا داشتن آداب و رسوم سنتی بومیان توسط دانشآموزان ممنوع بود.
دانشآموان این مدارس به شکلهای مختلفی مورد آزار و اذیت و سوءاستفاده معلمین و مسئولان اداری قرار میگرفتند از جمله سوءاستفادههای جنسی و آزار و اذیت جسمی. اکثر دانشآموزان از سوءتغذیه رنج میبردند و مورد تنبیه بدنی قرار میگرفتند که در سایر مدارس به این حد وجود نداشت. تعداد زیاد دانشآموزان، عدم رعایت بهداشت، نبود وسایل گرمایشی کافی یا مراقبتهای پزشکی منجر به آمار بالای آنفلوآنزا و سل شد در یک مدرسه ۶۹ درصد از دانشآموزان جان خود را از دست دادند. بهطور کلی تخمین زده میشود حدود ۶ هزار دانشآموز بومی در این مدارس جان خود را از دست داده باشند.
دانشآموزان در مدارس شبانهروزی برای ده ماه از سال هیچ تماسی با خانوادههای خود نداشتند زیرا اغلب مدارس از محل زندگی آنها بسیار فاصله داشت. دانشآموزان از استفاده از زبان بومی خود حتی بیرون از کلاس درس و برای ارتباط برقرار کردن با سایر دانشآموزان بومی منع میشدند تا زبان انگلیسی یا فرانسه را بیاموزند و زبان بومی خود را فراموش کنند. در برخی از مدارس صحبت کردن به زبان بومی یا پیروی از دینی به غیر از مسیحیت تنبیه بدنی در پی داشت.
تا کنون بیش از 1000 جسد پیدا شده که اکثر آنها را کودکان تشکیل میدهند و علت مرگ آنها عامل انسانی است این بدان معنی است که آنها به قتل رسیدهاند. ما از مردم درخواست کردیم که در این مورد سکوت نکنند و نسبت به این گونه نژاد پرستی یک صدا شوند و برنامه اقدام ملی برای پایان دادن به خشونت علیه زنان و دختران بومی را ایجاد کنند که به خاطر آن این مردم بتوانند مسکن ایمن و آب اشامیدنی سالم و غذای کافی داشته باشند و مانند سایر افراد غیر بومی در تصمیمگیریها شرکت کنند تا فرزندانمان بتوانند در محیطی سالم به دور از افراطگرایی زندگی کنند.