5 تن از زنان اهل کنگو به اتهام «جنایت علیه بشریت» از دولت بلژیک شکایت کردند.
این زنان که در دهه ۴۰ میلادی از پدران سفیدپوست و مادران سیاه پوست در کشور کنگو، مستعمره وقت بلژیک، بدنیا آمدهاند در سن دو تا سه سالگی با همکاری نظامیان بلژیکی ربوده شده و توسط خواهران مسیحی صدها کیلومتر دورتر از محل زندگی والدین خود، تربیت میشوند. این زنان میگویند به دلیل یتیم بودنشان بارها به عنوان «کودکان سرراهی» و «نتیجه گناه دیگران» تنبیه و مجازات شدهاند. بدلیل دو رگه بودن نه جامعه سیاهپوستان و نه بلژیکیهای «سفید» حاضر نمیشوند از آنها سرپرستی کرده و حامیشان باشند.
زمانی که کنگو در سال ۱۹۶۰ به استقلال میرسد وضعیت آنها نه تنها بهبود پیدا نمیکند که بار دیگر تنهایی را حس میکنند. چرا که خواهران مسیحی کلیسا که تنها نگاهبانان و حامیان آنها بودهاند نیز به بلژیک باز میگردند.
دختران نوجوان تجربههای تلخی از جمله آزار جنسی و تجاوز از سوی نظامیان را تجربه میکنند. سیمون انگالووا، یکی از زنهای شاکی از دولت بلژیک به یورونیوز میگوید: «نظامیان پس از اینکه ما را برهنه میکردند به ما نشان میدادند که چگونه بچهها متولد میشوند.»
شارل میشل، نخست وزیر وقت بلژیک در آوریل سال ۲۰۱۹، رسما از کودکان قربانی که در کنگو به دستور پادشاه بلژیک از خانوادههایشان جدا میشدند عذرخواهی کرد. اما وکیل این پنج زن کنگویی میگوید: «حملات و ربودن فرزندان کاملا طرحی برنامهریزی شده از سوی دولت پادشاهی بلژیک بود. سیاستی که قطعا نژادپرستانه و تنفر برانگیز است.» به گفته آقای مارشاند تنها یک عذرخواهی نمادین نمیتواند برای قربانیان این فاجعه انسانی کافی باشد.
ماری جوزه لوشی، یکی دیگر از زنانی که از دولت بلژیک شکایت کرده است میگوید: «ما در این روند شکایت ۶ دهه بغضهای فروخوردهمان را فریاد میزنیم.» این زنان امیدوار هستند در این پروسه بتوانند حقایق جامع از دوران استعمار و پس از آن و دردهایی که به عنوان دختران کوچک و نوجوان تحمل کردهاند را افشاکنند.