5 تن از زنان اهل کنگو به اتهام «جنایت علیه بشریت» از دولت بلژیک شکایت کردند. این زنان که در دهه ۴۰ میلادی از پدران سفیدپوست و مادران سیاه پوست در کشور کنگو، مستعمره وقت بلژیک، بدنیا آمدهاند در سن دو تا سه سالگی با همکاری نظامیان بلژیکی ربوده شده و توسط خواهران مسیحی صدها کیلومتر دورتر از محل زندگی والدین خود، تربیت میشوند. این زنان میگویند به دلیل یتیم بودنشان بارها به عنوان «کودکان سرراهی» و «نتیجه گناه دیگران» تنبیه و مجازات شدهاند. بدلیل دو رگه بودن نه جامعه سیاهپوستان و نه بلژیکیهای «سفید» حاضر نمیشوند از آنها سرپرستی کرده و حامیشان باشند.
زمانی که کنگو در سال ۱۹۶۰ به استقلال میرسد وضعیت آنها نه تنها بهبود پیدا نمیکند که بار دیگر تنهایی را حس میکنند. چرا که خواهران مسیحی کلیسا که تنها نگاهبانان و حامیان آنها بودهاند نیز به بلژیک باز میگردند.
دختران نوجوان تجربههای تلخی از جمله آزار جنسی و تجاوز از سوی نظامیان را تجربه میکنند. سیمون انگالووا، یکی از زنهای شاکی از دولت بلژیک به یورونیوز میگوید: «نظامیان پس از اینکه ما را برهنه میکردند به ما نشان میدادند که چگونه بچهها متولد میشوند.»
شارل میشل، نخست وزیر وقت بلژیک در آوریل سال ۲۰۱۹، رسما از کودکان قربانی که در کنگو به دستور پادشاه بلژیک از خانوادههایشان جدا میشدند عذرخواهی کرد. اما وکیل این پنج زن کنگویی میگوید: «حملات و ربودن فرزندان کاملا طرحی برنامهریزی شده از سوی دولت پادشاهی بلژیک بود. سیاستی که قطعا نژادپرستانه و تنفر برانگیز است.» به گفته آقای مارشاند تنها یک عذرخواهی نمادین نمیتواند برای قربانیان این فاجعه انسانی کافی باشد.
به گفته وکلای این زنان کنگوییتبار، آنها در سنین کودکی (2 تا 4 سالگی) توسط دولت وقت بلژیک و با همکاری کلیسای کاتولیک محلی از والدین خود جدا شده و به مؤسسات و خانههای مذهبی کاتولیک منتقل شدهاند.
این زنان به نامهای Lea Tavares Mujinga ،Monique Bintu Bingi ، Noelle Verbeken ، Simone Ngalula و Marie-Jose Loshi از پدری بلژیکی و مادری کنگوئی متولد شدهاند.
این ۵ نفر بخش بسیار کوچکی از ۱۵ هزار کودکی هستند که در آن زمان به اجبار از مادرانشان جدا شدند؛ طبق اسناد قانونی موجود، دولت وقت بلژیک خانوادههای کودکان کنگوئی را تهدید میکرده که اگر فرزندانشان را رها نکنند، مجازات خواهند شد. با وجود این برخی اسناد و شواهد حکایت از آن دارد که دولت وقت بلژیک و کلیسا این گروه از کودکان را پس از استقلال جمهوری دموکراتیک کنگو رها کرده است به گونهای که برخی از آنها توسط جنگجویان شبه نظامی مورد آزار جنسی قرار گرفتهاند.
حالا بعد از سال ها، این قربانیان با طرح دعوا در دادگاه بروکسل بلژیک، به دنبال مسئول شناختن مقاماتی هستند که بین سالهای ۱۹۰۸ تا ۱۹۶۰ میلادی در جمهوری دموکراتیک کنگو حاکم بودند و اقدام ایشان منجر به دور کردن هزاران کودک دونژادی از خانوادههایشان و استقرار ایشان در موسسات مذهبی در بلژیک شدند. در راستای جبران خسارت اسیب های وارده، این زنان هر کدام ۵۰ هزار یورو جهت غرامت درخواست کرده اند و همچنین خواستار تعیین یک کارشناس برای ارزیابی آسیب های اخلاقی شده اند.
این زنان امیدوار هستند در این پروسه بتوانند حقایق جامع از دوران استعمار و پس از آن و دردهایی که به عنوان دختران کوچک و نوجوان تحمل کردهاند را افشاکنند.