نشست جنایت علیه بشریت و نسل کشی به تلاش موسسه چهره دیگر حقوق بشر (OFOHR) در تاریخ های 7 و 8 اسفند ماه 1400 به صورت مجازی برگزار گردید، یکی از موضوعاتی که در این نشست مورد بررسی و گفتگو قرار گرفت جنایات و نسلکشی دولت فرانسه در الجزایر بود که توسط سه تن از اساتید و صاحب نظران این حوزه مورد نقد و بررسی قرار گرفت.
همانطور که میدانید کشور الجزایر به مدت 132 سال تحت استعمار دولت فرانسه قرار داشت که در این مدت حدود 10 میلیون انسان بی گناه بی دلیل کشته شدند و تعداد زیادی از زنان و دختران نیز به بردگی جنسی گرفته شدند تا عیاشی سربازان مست فرانسوی در این کشور کامل شود. فرانسویها در این کشور به انواع جنایات و اقدامات ضد اخلاقی دست زدند که در سخنرانیهایی که پیرامون این موضوع در این نشست بحث شد به چند مورد آنها اشاره میشود.
آقای نورالدین بولحیه استاد دانشگاه، نویسنده و پژوهشگر الجزائری یکی از دعوت شدگان سخنرانی با موضوع سیاست استعماری همه جانبه فرانسه در الجزائر بودند. ایشان به تسلط همه جانبه 132ساله استعماری فرانسه اشاره و آن را نمونه استعمار وحشیانه که هر استعمار دیگری را در بر میگیرد بیان نمودند و آن رادر زمینه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی تربیتی و دینی مورد بررسی قرار دادند. در ادامه به محروم کردن الجزائریها از دخالت در حکومت و سیاست را یادآور شدند و به دست اندازی فرانسه به همه منابع طبیعی و مواد اولیه این سرزمین ها مثل آهن و غیره و غارت آن و همچنین مالک شدن اراضی کشاورزی توسط فرانسه را ذکر کردند.
وی ادامه داد فرانسه تمام تلاش خودرا در زمینه اجتماعی برای فاصله گرفتن مردم الجزائر از فرهنگ و مبانی خانوادگی و قومی خود انجام داد که مردم به سمت غرب و فرهنگ غربی گرایش پیدا کنند و از هیچ کاری در قتل عام و انتشار بیماری و گرسنه نگه داشتن مردم مضایقه ننمود.
وی عنوان کرد در الجزائر قبل از شروع استعمار، موسسات تربیتی و حوزه های علمیه وجود داشت که فرانسه همه را از بین برد و در تغییر زبان کوشید تا جایی که تاکنون سیستم آموزشی به زبان انگلیسی و فرانسوی میباشد. متاسفانه فرانسه توانست با نفوذ، بعضی از این مسائل را حتی بعد از استقلال این کشور ادامه دهد تا مردم از دین و قرآن فاصله بگیرند. ایشان در پایان گفتند که از خدا میخواهیم که مارا از استعمار به هر شکلی نجات دهد.
سخنران دیگری که در موضوع استعمار فرانسه در این نشست سخنرانی کردند خانم هنا السعاده بودند. خانم هنا السعاده فعال حقوق بشر و خبرنگار النهار الجزایر می باشند. ایشان بیانات خود را با شرح وقایعی که طی استعمار الجزایر که بیش از یک قرن توسط فرانسه انجام شده بود آغاز کردند و افزودند با شروع انقلاب در این کشور زن و مرد در کنار هم برای اهداف ملی الجزایر تلاش و فداکاری کردند و انواع شکنجه ها را از سوی استعماگران تحمل کردند که اسناد و شواهد یکی از جنایات آنها که تجاوز جنسی و استفاده از بدن زنان میباشد موجود است. فرانسویها به این خاطر که اهمیت قداست زنان در جامعه الجزایر را فهمیده بودند، در سرکوب جنگ و استقلال الجزایر از هر روش کثیفی استفاده کردند.
وی در ادامه اشاره ای به تاریخچه تحقیق فلورانس بوژه در 11 اکتبر 2001 نمود که در آن اشاره شده که از هر ده نفر زندانی زن، 9 نفر به چنین سرنوشتی مبتلا شدند و همچنین در عملیات چال به عنوان یک رویه مرسوم از این روش استفاده شده بود که در ادامه این اقدامات را محکوم نمود او به نقل از تاریخدان مارینا لازرگ گفت بدن زنان به زمینی دیگر برای جنگ علیه انقلابیون تبدیل شد و در واقع تجاوز به عنف به عنوان تاکتیکی برای وادار کردن مردم به تبعیت و تسلیم و به عنوان روشی برای شکنجه جهت اعترافگیری استفاده شد.
خانم السعاده به شرح چند نمونه می پردازد که اولین آن مربوط به زندان زنان تیفلفل که در سال 1955 افتتاح شد، می باشد. زندانی که منحصرا برای همسران مجاهدین در استان بطنا در شرق الجزایر در نظر گرفته شده بود که هدف نگهداری زنان در آن شکستن روحی شوهرانشان بود و حالا فاجعه جنایات علیه غیر نظامیان در مقایسه با مردان که در جنگ حضور داشته و مرد جنگی بودند شناخته می شود.
جنایات فرانسه در رابطه با زندانیان تا جایی ادامه پیدا کرد که شکل های متفاوتی مانند تحقیر جنسی به خود گرفت تا جایی که زندانیان زن و مرد در یک اتاق مشترک توسط ارتش فرانسه برهنه و شکنجه می شدند که این برهنگی باعث شرم آنها بشود و همچنین آنها به تجاوز به همسر مجاهدین الجزایر در مقابل دیگر مجاهدین متوسل شدند تا جایی که مبارزان گاهی مجبور به تماشای تجاوز به زنان یا دخترانشان بودند و به سبب ناتوانی در محافظت از اعضای زن خانواده خود تحقیر می شدند.
وی نمونه هایی از کتاب هانری پویه شاهد عینی این شکنجه ها یاد کرد که در خاطرات خود عنوان میدارد که این اعمال با اطلاع کامل رهبر فرانسه انجام گرفته است و به عنوان غرامت به سربازان فرانسه تلقی می شده، در نتیجه خشونت جنسی وسیله ای برای تحقیر نه تنها یک فرد بلکه کل جمعیت و ساختار خانواده و بازوی جنگ و وسیله اعمال قدرت شده بود.
ایشان در پایان گفتند با این حال مردم مظلوم الجزایر دست از تلاش برای استقلال برنداشتند و زنان نقش مهمی در نبرد الجزایر ایفا کردند و شهدای بسیاری را که تعداد آنها میلیونی هست را تقدیم کردند که درود بر آنها میفرستیم.
دیگر دعوت شده الجزایری آقای بوالمهدی الحاج سخنرانی خود را در مورد شکنجه های استعمارگران فرانسوی در مقابل مقاومت مردم الجزایر که مانع عمقگیری استعمار فرانسه در منطقه میشد پرداخت و آن را در دو محور فردی و گروهی شرح داد.
محور فردی آن شامل انواع شکنجه مانند استفاده از برق و آتش و دستگاه مرده سوزی و استفاده از سگ های گرسنه و تعلیم داده شده، استفاده از شیشه های شکسته جهت پاره پاره و زخمی کردن بدن زندانیان، خفه کردن با طناب، کندن مژه و ابرو و مو، کندن پوست و نمک پاشیدن روی زخم آنها، کندن ناخن و دندان، در آوردن چشم از حدقه، قطع انگشتان و بریدن گوش و داخل کردن زندانی در ظرف پر از آبجوش و دریدن شکم زن باردار بوده است.
محور گروهی که شامل ضرر رساندن از طریق اجبار مردم به مهاجرت به مناطق دورتر مثل کالیتونیای جدید و بی بهره بودن از اراضی، منع آموزش و سواد آموزی، ظلم و بهره کشی و همچنین اعلام جمعیت الجزایر به عنوان برده توسط استعمارگران، میشود.
این اقدامات باعث شکل گیری تظاهرات ضدفرانسوی و کشتار دسته جمعی مبارزین گردید که حداقل ۴۵ هزار الجزایری قربانی شدند که مورخان غیراروپایی تعداد قربانیان را تا ۱۰۰ هزار هم برشمرده اند.
وی افزود الجزایری ها در مقابل تغییر ساختار حکومت و تهدیدات، مردم را به فرهنگ ازدواج آسان و فرزند آوری تشویق نمودند و درمقابل سیاست اقتصادی فرانسه به جهاد زراعی و پرورش دام درخانه اعم از جوجه کشی و دام پروری و حتی حفر محل نگه داری وسایل زندگی روی آوردند. در ادامه مکتبخانه ها باز شد و حافظان قرآن کریم تربیت شدند و نیروهای مقاومت هم به مبارزه در مناطق مسکونی و مکان های عمومی با دشمن پرداختند و توانستند با تمسک جستن به دین و اخلاقیات انسانی و تنبیه تفرقه افکنان و برگزاری جلسات سیاسی روح مقاومت را به نسل های بعدی انتقال دهند.
در ادامه ایشان از انقلاب اسلامی بزرگ ایران و مقاومت اسلامی لبنان وسوریه و عراق و مردان خدا در یمن و فلسطین یاد کرد و برای آنها آرزوی موفقیت نمود.